Dit is het verhaal dat ik heb geschreven als eindexamenopstel Nederlands. Nou ja, zo ongeveer dan. Het origineel heb ik niet meer in mijn bezit, dus heb ik uit mijn hoofd het hele verhaal maar opnieuw geschreven. later heb ik er nog een beetje aan gesleuteld.
De eerste regels van het verhaal waren al gegeven, en de opdracht luidde om er een verhaal van te maken dat zich in de verleden tijd afspeelt.
Was het nu weer misgegaan? Ze had Lukas er ditmaal buiten gelaten: die was alleen maar op eigenbelang uit. Waarom waren Hafida en Jasper hun afspraak dan niet nagekomen … of leek dat alleen maar zo? Isabel wist eigenlijk niet goed wat ze nu moest doen. Hafida en Jasper waren nu natuurlijk niet te bereiken. Jochem was er nog wel, maar als alles toch nog op het goede spoor stond, moest die over een kwartier wel weg! Dan moest ze snel zijn. Ze haastte zich naar zijn kantoortje, dat zich aan het einde van de gang bevond. Aan zijn kleine en altijd rommelige bureautje zat Jochem te telefoneren, benen gekruist op het houten blad van het meubilair. Isabel pakte een stoel en ging tegenover hem zitten. Toen hij klaar was met bellen en de hoorn op de haak had gelegd, kreeg hij Isabel pas in de gaten. Ze keek hem aan, stond op en begaf zich naar het raam, waar ze het licht van de felle zon gade sloeg. Toen ze merkte dat hij naast haar was gaan staan pakte ze zijn schouders beet. ‘Het loopt niet goed, er is iets mis. We kunnen het wel vergeten !’ Ze merkte hoe Jochem haar met een onzekere blik aanstaarde. ‘Jochem, Hafida en Jasper hadden een uur geleden al moeten bellen.’ Jochem bleef rustig en gebaarde Isabel te gaan zitten. ‘Isabel, doe even rustig.’ Zijn warme en rustige manier van spreken werkte door bij Isabel, die door zijn woorden gekalmeerd werd.
Een week eerder werden ze getipt. Jochem zat wat te werken toen Isabel vol enthousiasme de deur van zijn kantoortje had geopend en opgewonden voor zijn bureau was gaan staan. ‘Jochem, er is nog hoop,’ had ze toen gezegd. Slechts half bewust van wat ze bedoelde gebaarde hij haar te gaan zitten. Gedachten schoten door zijn hoofd, stond hij dan niet binnen een maand op straat ? Was er nieuws dat de krant kon redden ? Al vijf jaar, vanaf de oprichting van de krant, was hij daar werkzaam. Hij keek naar Isabel. Zij werkte er net zo lang als hem, maar hij was kort gelden pas benoemd tot redacteur, terwijl zij al vanaf het begin hoofdredactrice was. ‘Jochem, James Tenor komt naar Nederland. Aan het eind van de week. Hij geeft in de stad een paar optredens en verblijft in het Hilton.’
Isabel keek in de ogen van Jochem die ver voor zich uit staarde. Ze werd ongeduldig. ‘Jochem, wat moeten we doen ? Zonder dat interview kunnen we de tent wel sluiten.’ Ze keek Jochem nog steeds strak aan. Was hij verlamd of zo ? Nog zeven minuten, dan moest hij weg. Eindelijk kwam er weer leven in Jochem. Hij liep naar de telefoon en ze hoorde hoe hij met iemand sprak. Nadat ze hem de hoorn op de haak had zien leggen wenkte hij haar mee te komen. Was er hoop ? Kwam alles dan toch nog goed ?
Hafida raakte opgewonden toen ze de opdracht kreeg haar grote popidool te interviewen. Voor haar was dit als een droom die uit kwam. Als alles dit keer maar wel goed ging. Ze herinnerde zich nog goed wat er twee weken eerder was gebeurd. Een geweldig verhaal lag voor het oprapen. Iedereen was opgewonden en ze stuurden Lukas er op uit om de tip te checken. Het klopte inderdaad, maar Lukas hield zich niet aan de afspraken. Hij schreef zelf het verhaal en verkocht het voor veel geld aan de concurrentie. Zijn naam stond eronder, hij kreeg de eer. Isabel staarde door de voorruit van Jochem’s auto. Ze gingen naar het café waar Jochem Jasper en Hafida zou ontmoeten. Ze wist niet wat ze moest verwachten. Waren ze daar wel of was alles misgelopen ? Konden ze maar sneller rijden, dan wist ze het eerder en hoefde ze niet langer met al die vragen in haar hoofd rond te lopen. Jochem kon haar ook niets vertellen. Hij wilde niet eens zeggen wie hij gebeld had. De sponsors van de krant hadden haar nog een week gegeven, een week om met een goed verhaal te komen dat de verlieslijdende krant meer aanzien en een grotere bekendheid zou geven. Maar als het niet lukte…. Ze wil er niet aan denken. Haar hart lag bij de krant, zij was er nota bene een van de oprichters van. En als het nu mis ging was de krant verleden tijd.
Het was zes uur in de ochtend toen Jasper zijn bed uit kwam en zich klaar makte voor een lange dag. Hij dacht aan Isabel, die zich altijd vreselijk druk liep te maken om niets. Hij grijnsde bij de gedachte dat Isabel die dag niets anders zou doen dan te lopen ijsberen in haar kantoor. Nadat ze de tip hadden gekregen was het zelfs zo erg met haar dat ze haar jas verkeerd om aan deed toen ze naar huis ging. Maar vanmiddag was het dan zo ver. Erop of eronder, het lot was in de handen van Hafida en hem.
Toen de auto tot stilstand was gekomen stapte Isabel uit. De auto stond precies voor het café en opnieuw schoot de vertwijfelde gedachte door haar hoofd, de vraag die haar onderweg de hele tijd had beziggehouden speelde weer op. Zaten ze hier binnen of niet ? Ze volgde Jochem die naar binnen liep. Diep ademhalend bekeek ze de ruimte die ze waren binnen gegaan. Een dik rookgordijn kwam haar tegemoet en de geur van bier trok haar neusgaten in. Ergens achterin zaten een paar mannen te kaarten, aan de bar zat een lange man die nu al teveel op scheen te hebben. Maar van Hafida en Jasper ontbrak ieder spoor. Ze ging aan een tafeltje zitten. Jochem was nergens meer te bekennen, was hij weggegaan, zag hij het niet meer zitten en liet hij haar daar achter met alle ellende ? In de donkere ruimte ontdekt ze nu iets wat ze nog niet had gezien toen ze binnen kwam. Vlak bij het tafeltje van kaartende mannen waren twee mensen bezig aan een biljarttafel. Nee, dit kon niet waar zijn. Als ze werkelijk zag wat ze dacht dat ze zag kon hun artikel alsnog in gevaar komen. Plotseling werd haar zicht belemmerd. Jochem, die koffie had gehaald stond voor haar neus en nam plaats op de stoel tegenover haar. Toen bemerkte ze dat een van de biljarters richting hun tafeltje kwam en haar bange vermoedens leken meer dan werkelijkheid te zijn. Lukas, die ze vakantie had gegeven zodat hij zich nergens mee zou gaan bemoeien, kwam met grote passen naderbij en hield halt bij het tafeltje waar Isabel en Jochem plaats hebben genomen. Even staarde ze Lukas diep in de ogen, totdat hij, tot grote opluchting van Isabel, doorliep en samen met de andere biljartspeler het pand verliet.
Lukas was tevreden toen hem het geld werd overhandigd. Hij had geld en die stomme krant had niets, geen primeur, gen geld, geen sponsors meer…. Maar hij had niet gerekend op de nieuwe kans die de sponsors boden aan het noodlijdende troetelkindje van Isabel. Het was al de laatste kans geweest die ze hadden gekregen, maar Isabel had alles weten te rekken. Maar ja, Toen hij haar zag zitten wist hij genoeg. Die wanhoopsblik sprak boekdelen, ze had geen primeur en kon de zaak wel sluiten. Hem maakte het in elk geval weinig uit. Hij kon aan de slag bij een van de concurrenten. Hij had zich alvast ingedekt, voor als Isabel het in haar domme blonde kop had gehaald om hem te ontslaan. Maar dat had ze toch niet gedurfd, daar zijn vader de belangrijkste sponsor was en met onmiddellijke ingang al zijn geld terug zou halen uit de krant en hij zou ongetwijfeld de overige sponsors met zich me hebben genomen.
Zoals afgesproken stond Jasper om acht uur bij Hafida voor de deur. Samen reden ze naar Amsterdam, waar James Tenor zijn intrek had genomen in het Hilton hotel. Hafida woonde even buiten de stad en daarom haalde Jasper haar op. Toen ze bij het Hilton arriveerden zagen ze de man die ze wilden interviewen al zitten aan de ontbijttafel. In de grote entreehal gingen ze zitten en ze wachtten tot hij langs zou lopen wanneer hij zijn ontbijt beëindigd had. Toen het zover was liepen ze naar hem toe en vroegen of hij even tijd had voor een interview.
Isabel keek op haar horloge. Nog steeds hadden ze niets gehoord. Ze schrok op toen de barman plots riep dat er telefoon was voor Jochem. Was er nieuws ? Ze wachtte ongeduldig totdat Jochem terug kwam van de telefoon. ‘Waren dat ze ?’ Jochem knikte. ‘Isabel, houd je vast, het is niet gegaan zoals we gepland hadden.’ Isabel keek geschokt in de ogen van Jochem. Ze zag zijn gezicht strak staan en wist dat hij serieus was. Ze voelde hoe de tranen bij haar begonnen op te komen en ze stopte haar hoofd in haar handen op de tafel. Jochem legde zijn stevige hand op haar schokkende schouder. ‘Isabel, laat me eerst eens uitpraten. Het is niet gegaan zoals verwacht, het is juist beter gegaan. Er is niets mis, en dat is de reden waarom ze te laat zijn.
Hafida kon haar geluk niet op toen ze de woorden van James Tenor had gehoord. Hij wilde zeer graag een interview geven aan Jasper en haar. Ze volgden hem naar zijn kamer en bestookten hem met alle vragen die ze konden bedenken. Haar opwinding werd na het gesprek nog groter. Had ze het goed gehoord ? Had hij dat werkelijk gezegd ? Zijn woorden drongen langzaam tot haar door. Ze mochten mee naar zijn concert, backstage nog wel en daar mochten ze een reportage van maken. Dat was fantastisch, haar droom werd in werkelijkheid alleen maar mooier.
Isabel kon het niet geloven. Nadat Jochem was uitgepraat bleef ze hem een paar minuten met open mond aanstaren. Ze kreeg alles niet goed op een rijtje, was dit werkelijkheid of droomde ze nou ? ze kneep in haar wang en moest constateren dat dit geen droom was, dit was niet haar fantasie, maar werkelijkheid. Als dit artikel werd geplaatst zou er niets meer mis kunnen gaan. Als eerste Nederlandse krant zouden zij een artikel hebben met daarin een interview en backstage reportage van James Tenor, velen zouden dit nummer kopen en de sponsors zouden tevreden zijn. Het wachten was nu nog op Hafida en Jasper, die binnen een uur zouden arriveren. En dan zou Jochem samen met hen alles uittikken op zijn computer. Ze voelde hoe een gevoel van kalmte de onrust uit haar lichaam verdreef, de snelheid waarmee ze ademhaalde nam af en het zware gebonk van haar hart werd eveneens minder. Ze moest nog even wachten, maar dat kon ze nu wel aan.