Ik had me het einde der tijden toch wat anders voorgesteld. Onheilsprofeten hadden ons jarenlang lekker gemaakt met massale sterfte, kou, oorlogen, meteorieten, overstromingen, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en aswolken, verschuiving van de polen, nucleaire rampen, marsmannetjes en noem het maar op. En dus hadden wij ons op alle mogelijke scenario’s voorbereid. In de kelder van Eelco lagen onder andere gasmaskers, een grote voorraad blikvoedsel en flessen water. De muren, het plafond en de vloer waren bedekt met dikke loodplaten tegen radioactieve straling en er lagen zonnebrillen en zwarte pakken met witte overhemden voor het geval er aliens kwamen. Omdat een natuurramp ons eerste toevluchtsoord zou kunnen wegvagen, hadden we aan de andere kant van het land een boerderij gekocht, waar we dezelfde voorbereidingen hadden getroffen. Eva stelde nog voor om daar meteen onze intrek te nemen, maar de boerderij lag dichter bij de slapende vulkanen van Duitsland dan het huis van Eelco.
De Maya’s hebben nooit gezegd hoe het einde der tijden zal aanbreken. Het was dus een gok voor de gehele mensheid. De massapaniek die de onheilsprofeten hebben losgelaten in de maatschappij had zomaar het einde der tijden kunnen betekenen, en voor sommigen was het dat ook. In de Verenigde Staten steeg in de laatste week voor 21 december 2012 het aantal zelfmoorden met 3684%. Mensen maakten er liever zelf een einde aan dan dat ze wachten op het noodlot.
Wij weigerden dat. Op 19 december doken we onder in de kelder van Eelco. Hij had daar nog een verrassing voor ons. Er stond een kast met daarin allerhande wapens. Hij had via internet een aantal Glocks, jachtgeweren en een machinegeweer op de kop getikt. Voor het geval we in een oorlog terechtkwamen en ons moesten verdedigen. In de kelder hadden we tevens de beschikking over een radio, televisie en internet. Wie een laptop had, had die meegenomen. Ilona had Gijs, haar zwart-witte kater meegenomen. Ze zei dat het voor de gezelligheid was, maar in werkelijkheid was Gijs het enige mannelijke wezen dat haar langer dan één nacht affectie toonde. En dan waren Judy en Thomas, het enige koppel binnen onze vriendengroep, er nog. Zeven dagen en nachten wachtten we met zijn zessen tot de communicatiekanalen op zwart zouden gaan en we verstoken bleven van informatie over het lot van onze wereld.
In de week dat we ondergedoken zaten, hoorden we over de gestegen zelfmoordaantallen, waaraan ik eerder al refereerde. Ook in Europa stegen die. In Italië met 1387%, wat door sommigen echter wordt toegerekend aan afrekeningen door de maffia, die sommige rekeningen niet wilde doorschuiven naar het hiernamaals. In ons land viel het mee. Net als in de Scandinavische landen, lag het aantal zelfmoorden in die periode minder dan 700% hoger dan normaal. Daarmee bewezen we maar weer eens dat we een nuchter volk zijn en ons niet snel gek laten maken.
Op 21 december waren zowel Nederland 1 als Radio 1 ingericht als rampenzenders. Vanaf twaalf uur ’s nachts werd verslag gedaan van alles wat kon duiden op het einde der tijden. De weken daaraan voorafgaand waren er signalen geweest dat de interpretatie van de Mayakalender wel eens kon kloppen. Noord-Korea onthulde op 28 oktober drie kernbommen, en dreigde westerse steden plat te gooien, maar op 4 december drongen Amerikaanse troepen het land binnen. Ze arresteerden kopstukken van het heersende regime en doodden de jonge leider van het land. China was boos en dreigde met tegenacties, maar beperkte zich daarbij tot een verbod op de invoer van Amerikaanse producten.
Half november, de precieze datum is mij even ontschoten, brak een tot dan onbekende variant van de vogelgriep uit, die zich in Azië snel verspreidde en aan ruim 2.500 mensen het leven kostte. Maar zo snel als het virus opdook, zo snel was het ook weer verdwenen. Wetenschappers denken dan ook dat de ziekte zich in rap tempo onder pluimvee verspreidde, maar niet onder mensen onderling.
Voordat ik verderga met wat we op 21 december via de rampenzenders vernamen, is het misschien goed om even stil te staan bij de avond van 20 december. Zoals ik al zei, waren Judy en Thomas het enige stel in onze vriendengroep. Midden in de nacht, toen iedereen sliep, schudde Eva me wakker aan mijn schouder. Ik heb nog nooit op een andere manier dan vriendschappelijk naar haar gekeken, maar toen ze merkte dat ik wakker was, kroop ze bij me onder de deken. Ze wilde het nog een keer doen met iemand, voordat de wereld verging. In al onze voorbereidingen hadden we daar echter geen rekening mee gehouden. Nadat ik in haar was gekomen, gaf ze aan dat dat toch niet uitmaakte. De volgende dag zouden we immers sterven.
De rampenzenders hadden ons al voorbereid op de teleurstelling. Het had gevroren, maar het was niet extreem koud geweest. Ergens was een vulkaan uitgebarsten, maar na twee dagen stopten de lavastromen, en restte slechts de rookpluimen. In het onbewoonde gebied raakte niemand gewond en niemand overleed door de uitbarsting. NASA had eerder dat jaar twee nieuwe satellieten in een baan rond de aarde gebracht, om eventuele buitenaardse activiteit te kunnen meten. Het enige wat ze opmerkten, was de asteroïde die in een ruime baan langs de aarde scheerde. Nederland 1 had op 20 december live verslag gedaan vanaf het Sint Pietersplein in Rome, alwaar de paus een gebed van drie uur prevelde om de duivel af te schrikken. Dat op 22 december 2012 een geblondeerde politicus door een loodgieter genaamd Henk werd aangereden, kan bovendien nauwelijks een ramp genoemd worden.
Toen wij op 28 december de kelder verlieten, was er dan ook geen reden om ons zorgen te maken. De Maya’s hadden het bij het verkeerde eind gehad. We leefden nog en de regering had aangekondigd dat we op 2 januari weer ons oude leven zouden oppakken. De noodtoestand werd opgeheven en alle publieke locaties werden weer geopend. En toch zou het leven voor ons nooit meer hetzelfde zijn, hoewel we daar de eerste weken van het nieuwe jaar geen erg in hadden.
Het begon met de mededeling van Ilona dat Gijs was gestikt in een muis en dat de rest van Mickey’s familie nu een feestje hield in haar keuken. Ze durfde haar huis niet meer in, met die muizen. Dat vond ze volgens mij erger dan dat haar kat dood was. Eelco en Thomas probeerden haar te helpen door de muizen te vangen, maar de kaars die ze gebruikten omdat de muizen aan de bedrading in de stoppenkast hadden lopen knagen, stootten ze om en het appartement brandde tot de grond toe af. Het muizenprobleem was daarmee overigens wel opgelost.
Uit medelijden, en omdat hij zich schuldig voelde, liet Eelco Ilona bij hem thuis logeren, maar dat was niet voldoende. Ilona wist hem zo te bewerken dat hij de plaats van Gijs innam. En ik denk dat niemand echt wil weten wat ze dus met die kat deed, maar zo lang het licht uit was, hoorde je Eelco niet echt klagen. Althans, dat beweert hij zelf en die bewering kan natuurlijk ook een ontkennend geformuleerde klacht zijn. Een praeteritio noemen we dat, door te ontkennen datgene zeggen wat je ontkent te zeggen.
Ondertussen wilde Eva dringend met mij praten. Ze had me thuis uitgenodigd en had gekookt, waarbij ze me spruiten, kool, en baby-erwten voorschotelde. Ze vroeg of ik de hint begreep en ik knikte. Ik antwoordde dat ik alleen niet begreep waarom ze me dood wilde hebben, met al die gezonde troep op mijn bord. En daar werd ze boos om, want dat was de hint niet. Ze probeerde me met metaforen duidelijk te maken dat we ons gekloond hadden. We kregen een apocalypskind, en ze wilde het houden. Erwten kunnen op een nare manier in je keel blijven hangen, als je je erin verslikt.
De tijd kabbelde rustig voort. Eva en ik hadden besloten dat we samen het kind wilde opvoeden, dus trok ze bij mij in. Op 19 september 2013 werd onze dochter Maja geboren. Een ruime maand eerder waren Eelco en Ilona getrouwd, terwijl Judy en Thomas na vier jaar uit elkaar gingen, omdat zij tijdens de finale van het EK geen bier voor hem wilde pakken, en hij het winnende doelpunt van Nederland had gemist.
Het einde der tijden was bijna iedereen die ervoor had gekozen om te overleven alweer bijna vergeten. Er werd lacherig over gedaan. Hoe had men zo stom kunnen zijn om die onzin te geloven. Hoe konden de Maya’s weten wanneer de wereld zou vergaan, zo lang geleden? Gelukkig had de realiteit ons weer met beide benen op de grond gezet. En toen werden televisieprogramma’s abrupt onderbroken voor brekend nieuws: De Grote Miscalculatie was ontdekt.
Over de oorzaak van het rekenfoutje hulden de wetenschappers zich in stilte. Maar dat die fout er was, dat was zeker. Waarom was de wereld anders nog niet vergaan? Maar we zouden er alsnog allemaal aan gaan. Ooit. Wanneer, daar durfden de geleerde heren geen antwoord op te geven. Eerst moesten ze de berekening nog een aantal keer herhalen voordat ze zekerheid konden bieden. Het lot wachtte niet zo lang.
Op 14 januari 2014 begon het, ruim een jaar te laat. Op die datum werd het besluit genomen dat Europa een federale staat werd. De nieuwe regering, waarin verschillende kopstukken van grote bedrijven plaatsnamen, voerde meteen een aantal wetten door die niemand wilde. Iedereen kreeg verplicht een chip in zijn lichaam, die zijn gedachten kon lezen en in dromen banners kon tonen die samenhingen met dingen waaraan je die dag had gedacht. Als je muziek of films downloadde, dan meldde de chip dat aan justitie en verdween je voor een jaar in de cel. Big Brother was gearriveerd, maar hij bekeek ons niet van buiten, maar van binnen.
De provincie Nederland zou als een van de eerste landen de nieuwe maatregelen invoeren. Wij wachtten daar niet op. Op de dag dat we de oproep voor de chipinspuiting kregen, zochten Eva en ik onze spullen bij elkaar en met Maja, Eelco en Ilona vluchtten we eerst naar de boerderij aan de andere kant van het land, waar we de kelder leeghaalden. Met de voedselvoorraad en de munitie reden we naar Rusland en vanaf daar reisden we zuidwaarts. Op dit moment verblijven we in… nee, het is te gevaarlijk om dat te zeggen. Wie weet wie meeleest. Maar ons eindpunt is China, het einde van de wereld, en een van de laatste vrijstaten die onze wereld nog rijk is.