In deze tijd, waarin we geconfronteerd worden met een nieuwe werkelijkheid van met name thuiszitten, is het bijna onvermijdelijk dat er een moment van reflectie komt. Onlangs had ik zo’n moment. Vanuit het niets stond het ineens voor mijn neus. Dat is misschien dan toch een nadeel van het mooie weer van nu: je zet makkelijker een raam open en voor je het weet vliegt er iets door naar binnen waar je niet op zat te wachten.
Maar goed, we moeten het er maar mee doen en soms kan het geen kwaad om na te denken over waar je nu staat in het leven. En laten we wel wezen, ik sta nu heel ergens anders dan een jaar of vijf geleden. Toen woonde ik nog in een ander dorp en rond deze tijd had ik waarschijnlijk al wat voorpret omdat ik in mei een groepsreis naar Canada ging maken. Een reis die zowel onvergetelijk was als een eeuwigheid geleden lijkt te hebben plaatsgevonden. En nu woon ik een uurtje verder naar het zuiden, ben getrouwd en hebben we een kleine pretletter rondlopen.
En als ik dan terugkijk op de afgelopen jaren, verbaas ik me erover hoe snel ze voorbij zijn gevlogen en hoe anders mijn leven -nog buiten de crisis om waarin we ons bevinden- nu is. Vroeger had ik genoeg tijd voor heel veel hobby’s: schrijven, lezen, fotografie, websites maken en modelspoor. En nu ik minder tijd heb, zijn al die hobby’s een beetje ondergeschoven kindjes geworden, al ben ik de laatste tijd wel weer bezig met het aankleden van de modelspoorbaan.
De introductie is wat langer geworden dan gepland, maar waar ik eigenlijk mee wilde beginnen is dat ik het tijd vind dat mijn creatieve bezigheden weer de aandacht krijgen die ze verdienen. En omdat ik nog genoeg verhalen te vertellen heb, wil ik dus ook weer meer gaan schrijven. Om te beginnen met wat vaker een blog schrijven, als een soort vingeroefening. De laatste keer dat ik dat heb gedaan, was vijf jaar geleden, op een ander punt in mijn leven. Daarna heb ik nog wel wat fotoblogs geplaatst, maar ja, het is nu ook niet de tijd om met de camera in de hand de natuur in te trekken. Dat zal dus even moeten wachten totdat de wereld wat minder op slot zit en het weer verantwoord is om voor recreatieve doeleinden naar buiten te gaan. Wat niet betekent dat ik helemaal geen foto’s maak natuurlijk, maar de teller loopt minder hard op dan een aantal jaar geleden.
Dit is trouwens niet het eerste blog dat ik schrijf sinds het laatste, ergens in 2015. Vorige week nog, heb ik er een geschreven, alleen (nog) niet gepubliceerd. Het onderwerp was “boodschappen doen in coronatijd”. Ik vind bijvoorbeeld best wel iets van de mensen die voor de komende 5 generaties in hun familie voldoende wc-papier hebben ingeslagen of het ruimtelijk inzicht van een elastiekje hebben en voor wie anderhalve meter dus een rekbaar begrip is. Ik wilde de tekst nog even laten bezinken en vervolgens werd alles weer anders, waardoor dat blog alweer achterhaald was. Dus dat is voor een ander moment. Laten we dit eerste blog in jaren ook weer niet te lang maken.