Daar lig ik dan, verlaten in het bedauwde gras, te wachten op wat komen gaat. Vocht is door mijn behuizing heen gedrongen, maar het heeft geen onherstelbare schade aangericht. Nog niet, maar als ik hier nog meer nachten lig, zal dat ongetwijfeld alsnog gebeuren. Eigenlijk wil ik schreeuwen, zodat iemand mij vindt, maar ik ben slechts gebouwd om te luisteren en te herhalen wat anderen hebben gezegd. Had ze maar: ‘Hallo, kijk eens hier beneden, hier ben ik!’ geroepen, voordat ze mij onvrijwillig achterliet in het bos. Dan had ik haar stem misschien nog een paar uur kunnen herhalen en had iemand anders de rest van de door mij zorgvuldig onthouden geluiden kunnen horen.
Het einde van de regenboog
De zon scheen en de wolken die onder de blauwe hemel langstrokken, verloren water. Deze kermis in de hel, zoals ik het wel eens heb horen noemen, zorgde voor een regenboog. Men zegt dat aan het einde van die regenboog een pot met goud ligt. Dus ik ga maar eens beginnen met graven, denk ik. … Lees meer