Nerveus belde ik aan. Het duurde even voordat ze de deur opende. Ik was verbluft. Via MSN had ze me wel een foto van zichzelf gestuurd, maar in werkelijkheid zag ze er nog mooier uit. Ze ademde een schoonheid die ik met geen woorden kan omschrijven. ‘Zijn die voor mij?’ Ze keek naar de bos bloemen in mijn handen. ‘Uh, ja… voor uhm… jou… ja,’ stamelde ik. ‘Hee, zulke bloemen staan volgens mij ook bij de buren in de tuin,’ merkte ze op. Ik zweeg. Ik kon haar moeilijk vertellen dat die bloemen juist niet meer bij de buren in de tuin stonden. De bos die ik gekocht had, was immers vernield door de deuren van de trein.
Schrijven
Toegift
Je bent de reden van mijn bestaan, Maar toch moet ik je laten gaan. De klanken stierven uit, Het was over met het geluid. Wij waren voor elkaar bestemd, Maar jij was niet meer goed gestemd. Je kon geen noot meer zuiver kraken, En ik kon geen muziek meer maken. Vandaar mijn toegift als laatste … Lees meer
Vereeuwigd
‘Ik ook van jou,’ fluister ik in reactie op haar woorden. Ze zegt dat ze van me houdt, een gevoel dat geheel wederzijds is. Haar stralende glimlach, de sprankelende blik in haar ogen. Ik zie het allemaal voor me. Het ligt in het bereik van mijn blikveld en ik geniet er elke keer dat ik haar zie meer van.
Ik kan een glimlach niet onderdrukken als ze me herinnert aan onze eerste vakantie samen. We hadden een huisje bij Centerparcs gehuurd en zaten op de grond voor de open haard te scrabbelen. Zij won, maar dat was logisch. Ik ben immers nooit een taalwonder geweest, in tegenstelling tot haar. Het vuur knetterde en de vlammen dansten voor onze ogen. We waren gelukkig, en hielden van elkaar. En nog steeds is zij degene die mijn hart in vuur en vlam zet.
Het laatste afscheid
Vochtige ogen Een gesloten kist Hoop vervlogen Hoofd vol met mist Oneerlijke strijd De ziekte gewonnen Eind van jouw tijd Eeuwigheid ontgonnen Alle hoop vervlogen Nooit meer je lach Ooit stralende ogen Nu toe, nacht en dag Een hart vol pijn Geluk laten verstoren Nooit meer samen zijn Onze dromen verloren
Aphrodites wraak
Samen lopen we langs het water. Niet arm in arm, daarvoor bewaar je teveel afstand van me. Maar ondanks dat weet ik dat je van me houdt. En ik van jou. Er gaat geen moment voorbij dat ik niet aan je denk. Overal ben je in gedachten bij me, en in mijn dromen neem je altijd een speciale plek in. Het beeld van je mooie ogen, en je lieflijke glimlach staat op mijn netvlies gebrand. Een gelukzalig gevoel vult mijn hart als ik aan je denk. Je zegt het nooit, maar ik weet bijna zeker dat die gevoelens wederzijds zijn. Niemand kent me immers zoals jij me kent, volgens mij weet jij net zoveel over mij als ik zelf. Maar dat is ook niet moeilijk, ik deel al mijn geheimen met je. Maar het is ook zo moeilijk om jou er niet in te laten delen.
De haard
Het doet me goed, Om naar de haard te staren. De rode gloed, Vlammen die niets sparen. Een weemoed vervult mijn aderen, Kon alles maar zijn als toen. Communiceren met papieren bladeren, In plaats van alles via e-mail doen. Het vuur verslindt de woorden, De vellen worden zwart. Brieven die mij niet meer bekoorden, Die … Lees meer