In deze tijd, waarin we geconfronteerd worden met een nieuwe werkelijkheid van met name thuiszitten, is het bijna onvermijdelijk dat er een moment van reflectie komt. Onlangs had ik zo’n moment. Vanuit het niets stond het ineens voor mijn neus. Dat is misschien dan toch een nadeel van het mooie weer van nu: je zet makkelijker een raam open en voor je het weet vliegt er iets door naar binnen waar je niet op zat te wachten.
Schrijven
En toen was ik een gepubliceerd auteur
Ongeveer een half jaar geleden heb ik een verhaal geschreven voor de jaarlijkse verhalenwedstrijd van uitgeverij Letterrijn. De opdracht was op zoek gaan naar de duistere kant van de mens en een verhaal te schrijven vanuit het perspectief van een dader. De opdracht was geïnspireerd op de tv-serie Criminal Minds. Aangezien elke aflevering begint of eindigt met een citaat, was onderdeel van de opdracht om een citaat te zoeken bij het verhaal.
De wedstrijd sprak me direct aan. Een duister verhaal schrijven moest toch te doen zijn. Ik kreeg verschillende ideeën, waarvan ik er een paar samenvoegde en zo ontstond het verhaal ‘De Strandvogel’. Na het verwerken van de opmerkingen van mijn twee proeflezers, stuurde ik het verhaal eind april in.
Hoe ik de Grote Stroomstoring van 2015 overleefde
Er komt een tijd dat mensen gaan vragen waar je was tijdens de Grote Stroomstoring van 2015, toen Noord-Holland werd teruggeworpen in de tijd en men moest overleven zonder elektriciteit. Als antwoord op die vraag, zal ik zeggen dat ik midden in het rampgebied zat, vol spanning, wat van het elektriciteitsnetwerk niet kan worden gezegd.
Hoe inspirerend een wc kan zijn
Mijn eerste verhaal van 2015 is af. Het is mijn inzending voor een schrijfwedstrijd met als opdracht het schrijven van een monoloog vanuit iemand die een psychische aandoening heeft. Die aandoening kreeg je toegewezen door de organisatie. Nu ik erover nadenk is dat best efficiënt. Je vult op een formulier op een website je naam en e-mailadres in en even later ligt je diagnose in de mailbox. Zo kreeg ik te horen dat ik claustrofobie heb, oftewel engtevrees. En dat terwijl ik best een spookhuis durf te bezoeken en ik een horrorfilm op zijn tijd best kan waarderen.
Creatieve voornemens
Al zo lang ik me kan heugen, vind ik het leuk om creatief bezig te zijn. Dit uitte zich vooral in het schrijven van verhalen, waar ik mee begon toen ik een pen leerde vasthouden op de basisschool. Al snel ontwikkelde zich bij mij die ene droom die ik nog steeds najaag. Af en toe. Een beetje. Soms dan. Ik wil namelijk nog wel eens in de boekwinkel liggen en dan niet omdat ik over de drempel ben gestruikeld, maar omdat ze een boek verkopen dat door mij geschreven is. En dat is natuurlijk nog steeds haalbaar.
Als de engelen niet keken
Het eerste wat Rudi tegen me zei, was haar naam, Maria Nowak, die hij uitsprak met een melange van emoties die haar droeve lot waardig waren. Het vervolg was een stilzwijgen van de tiener die zijn lichtbruine haren met een postelastiek had samengebonden in een staart. Hij was mager, had diepe groeven onder zijn ogen en als hij zijn lippen van elkaar haalde, was een gat zichtbaar op de plek waar eigenlijk een hoektand had moeten zitten. Toen hij nogmaals haar naam noemde, leken zijn azuurblauwe ogen te bevriezen en trok een kille huivering door de kamer. Er heerste een korte en doodse stilte, voordat hij vertelde wat er was gebeurd.