Het masker

Een vrolijke glimlach op mijn gezicht enthousiaste woorden Op mijn omgeving gericht Enorme vermoeidheid Het maakt me langzaam stuk Die eenzame kille leegte Achter mijn masker van geluk

De laatste zonde

Onder de druk van Richards klamme handen draait de eikenhouten deur op zijn scharnieren krakend naar binnen. Gejaagd kijkt Richard om zich heen. Als hij zich er van heeft overtuigd dat niemand hem ziet, strompelt hij naar binnen. Met zijn hand drukt hij tegen zijn linker bovenbeen. Nog een keer werpt hij een blik naar buiten en duwt dan de deur weer dicht.

Lees meer

Langzaam gaat het licht uit

Met opgetrokken knieën zit ik op de zandbank voor me uit te staren. Hoog aan de westelijke horizon heeft de zon nog een felle, witte kleur. Het zonlicht dat wordt weerkaatst op de kleine golven in de branding heeft iets weg van een sterrenhemel in het water. Achter me ligt het zwinnetje, de waterplas van zo’n drie meter breed die mijn zandbank scheidt van het strand. De wind streelt troostend door mijn haren. Boven zee zweven op die zelfde wind, terwijl ze de garnalenvisser volgen die door de strook weerkaatst zonlicht vaart.

Lees meer

De nostalgie van de zee

Golven breken op mijn voeten Onzichtbaar in het duister Onze handen ineen gevlochten Om nooit los te laten Onze namen in het zand Door onze voeten geschreven Mijn lichaam voelt warm Luisterend naar je gefluister Je ogen staren in de mijne Voordat je me gaat verlaten Een herinnering aan mooie tijden Die altijd droom zijn … Lees meer

Valenpijn

Hoe vaak worden mensen geobserveerd door anderen zonder het zelf door te hebben? Ik observeer graag. Mensen zijn de mooiste inspiratie om mijn fantasie te prikkelen. Zo ook het gezelschap aan tafel 12, zoals het metalen bordje aangaf. Ze hadden alleen maar oog voor elkaar. Mijn blik had vrij spel. Aan de ene kant zat hij, ik noem hem David. Die naam is niet toevallig gekozen. Hij was het over wie ik las toen ik twee dagen later de krant opensloeg. David H. heette hij.

Lees meer