Zodra ik de deur van kamer 12A van het Camobs Hotel opende, werd ik aangestaard door zeventien paar ogen. Het voelde ongemakkelijk dat zo veel blikken op mij waren gericht, dus bleef ik even in de deuropening staan. Ze hingen in drie rijen onder elkaar, de portretfoto’s in sepia van in totaal zeventien vrouwen. Zonder uitzondering keken ze recht vooruit, de camera in. Iets zei me dat het geen gewone foto’s waren en de portretten intrigeerden me dan ook. Ik vroeg me af wie ze had gemaakt. Linksboven hingen een foto van een jong meisje en -afgaande op de overeenkomsten in het uiterlijk- haar moeder naast elkaar, maar verder kon ik geen gelijkenissen tussen de personen op de foto’s ontdekken. Als ik toen iets langer had kunnen kijken, had ik misschien eerder doorgehad dat er inderdaad iets niet klopte, maar mijn aandacht werd afgeleid door een klap op mijn schouder.
Verhalen
Bebbie
Als ze een paar seconden langer had geslapen, was alles anders gelopen. Toen ze wakker werd, bracht het hem voldoende in vertwijfeling om zijn greep te verslappen.
“Kun je van me af gaan? Ik wil me op mijn zij draaien.”
Hij had het alsnog kunnen doen, maar één blik in haar ogen was voor hem genoeg om bij zijn positieven te komen en van haar af te glijden. Gapend draaide ze zich om. Peter haalde diep adem en keek naar het mes in zijn hand, dat bijna in de zwangere buik van zijn vrouw had gezeten.
Rigels Dans
Andreas voelt zich nietig als hij zijn blik op de sterrenhemel richt. Hij bekijkt het labyrint van duizenden lichtpuntjes in de oneindige duisternis hoog boven hem, met de verwondering van een kind dat genummerde stippen verbindt om een locomotief of een haai te tekenen. Met zijn wijsvinger tekent Andreas willekeurig lijnen tussen een aantal sterren, al kan hij geen herkenbare vormen herkennen in de patronen aan de hemel. Thuis is dat makkelijker, met name omdat er daar minder sterren te zien zijn. Vele avonden heeft hij met Naomi in de tuin gezeten en vertelde ze vol passie welke sterrenbeelden aan het firmament te zien waren. Zij kende ze bijna allemaal uit haar hoofd, maar hij hoefde er maar een te onthouden van haar. En zelfs dat ene sterrenbeeld, dat hij thuis feilloos kan vinden, lijkt hier verloren in de massa.
Lieve Ukkie
Lieve Ukkie,
Soms krijgen verhalen die je hoort of leest ineens een andere betekenis en worden ze voor jou een uiting van de werkelijkheid. Zo luidt een bekend verhaal dat slechts zes woorden lang is: “For sale, Baby shoes, Never worn”. Het verhaal wordt toegeschreven aan Ernest Hemingway, al is het onzeker of hij het ook echt geschreven heeft.
We kunnen hem niet meer vragen hoe het nu zit, net zo min als dat wij ooit een verhaal aan jou kunnen voorlezen. Je grote broer is in ieder geval dol op boekjes en we zagen al voor ons dat jij dat ook zou worden. Tussen dromen en werkelijkheid kan echter een groot verschil zitten. Dat hebben we vorige week weer eens gemerkt.
Als de engelen niet keken
Het eerste wat Rudi tegen me zei, was haar naam, Maria Nowak, die hij uitsprak met een melange van emoties die haar droeve lot waardig waren. Het vervolg was een stilzwijgen van de tiener die zijn lichtbruine haren met een postelastiek had samengebonden in een staart. Hij was mager, had diepe groeven onder zijn ogen en als hij zijn lippen van elkaar haalde, was een gat zichtbaar op de plek waar eigenlijk een hoektand had moeten zitten. Toen hij nogmaals haar naam noemde, leken zijn azuurblauwe ogen te bevriezen en trok een kille huivering door de kamer. Er heerste een korte en doodse stilte, voordat hij vertelde wat er was gebeurd.
Zo vervliegen de dromen
De voetsporen van de oude man begonnen ongeveer halverwege de straat en verstoorden het verder nog maagdelijke sneeuwdek. Hij naderde Thomas met een lichte aarzeling in zijn tred. De jongen, die die dag zijn zestiende verjaardag vierde, hield zijn bezem stil en keek gefascineerd naar de bejaarde verschijning die een vaag gevoel van herkenning bij hem opriep. Toen hij vlak voor hem stond, stopte de man en een ogenblik staarde hij naar Thomas. Zijn ooghoeken waren vochtig en een zweem van weemoed lag over zijn gezicht. Zeker een minuut staarden ze elkaar aan, waarna Thomas, die zich ongemakkelijk begon te voelen bij het tafereel, de stilte verbrak.