Wie haar verteld zou hebben dat Ellen ooit nog iets van haar vader zou horen, zou ze voor gek hebben verklaard. En toch keek ze, vierenzeventig jaren oud, naar haar naam die onder die van haar zus door de hand van haar vader in de bodem van de pan was gekrast.
Verhalen
De laatste zonde
Onder de druk van Richards klamme handen draait de eikenhouten deur op zijn scharnieren krakend naar binnen. Gejaagd kijkt Richard om zich heen. Als hij zich er van heeft overtuigd dat niemand hem ziet, strompelt hij naar binnen. Met zijn hand drukt hij tegen zijn linker bovenbeen. Nog een keer werpt hij een blik naar buiten en duwt dan de deur weer dicht.
Langzaam gaat het licht uit
Met opgetrokken knieën zit ik op de zandbank voor me uit te staren. Hoog aan de westelijke horizon heeft de zon nog een felle, witte kleur. Het zonlicht dat wordt weerkaatst op de kleine golven in de branding heeft iets weg van een sterrenhemel in het water. Achter me ligt het zwinnetje, de waterplas van zo’n drie meter breed die mijn zandbank scheidt van het strand. De wind streelt troostend door mijn haren. Boven zee zweven op die zelfde wind, terwijl ze de garnalenvisser volgen die door de strook weerkaatst zonlicht vaart.
Valenpijn
Hoe vaak worden mensen geobserveerd door anderen zonder het zelf door te hebben? Ik observeer graag. Mensen zijn de mooiste inspiratie om mijn fantasie te prikkelen. Zo ook het gezelschap aan tafel 12, zoals het metalen bordje aangaf. Ze hadden alleen maar oog voor elkaar. Mijn blik had vrij spel. Aan de ene kant zat hij, ik noem hem David. Die naam is niet toevallig gekozen. Hij was het over wie ik las toen ik twee dagen later de krant opensloeg. David H. heette hij.
Nachtvlinder
7 juli 2007
Voorzichtig drukt hij een kus op haar lippen, voordat hij op zijn knieën naast haar gaat zitten. Met zijn hand strijkt hij door haar blonde lokken. Hij bekijkt haar nog eens goed in het maanlicht. Ze ademt rustig, met haar ogen gesloten. Voorzichtig steekt hij zijn hand onder haar rokje. Haar slipje bedekt alweer de plek waar hij een minuut of tien geleden zijn hoogtepunt beleefde. Hij fatsoeneert haar rokje en wrijft nog een keer met zijn hand over haar jonge borsten, waarvan hij de harde tepels door de stof van haar T-shirt voelt prikken. Ze kreunt in haar slaap en hij trekt zijn hand terug. Het is genoeg geweest.
Eenzame dalen (2): Op eenzame hoogte
Dit is het vervolg op het verhaal ‘Eenzame Dalen‘.
Ik draai de dop weer op het flesje bronwater en zet het naast me in het gras. Gapend rek ik me uit, voordat ik mijn armen weer om mijn opgetrokken knieën sla. Het liefst kroop ik mijn bed in, dat zich in het dorp een paar honderd meter lager bevindt. Tussen de boomtoppen door heb ik zicht op Talhausen, ingeklemd tussen de bergen.