Eenzame dalen

Een wolk trekt voorbij aan de aprilse zon en werpt een schaduw op mijn gezicht. Ik hoor de wind met de takken van de bomen spelen, nog amper bladdragend. De sneeuw die je nog overal zag toen ik hier aankwam, is nu grotendeels verdwenen. Alleen een wit hoopje aan de rand van de speelweide, daar waar het destijds schoongeveegde terras begint, herinnert nog aan wittere tijden.

De wolk trekt weg van de zon, die zowel mijn gezicht als de Kaiserkogel weer in zijn licht vangt. Volgens Franz dankt de 3286 meter hoge top zijn naam aan een negentiende-eeuwse keizer. De naam van de keizer en de reden van vernoeming heeft hij ook genoemd, maar die informatie heb ik niet kunnen vasthouden in het web van mijn herinneringen. Er is nog teveel dat ik eerst moet vergeten.

Lees meer

Edelweiss

Dit was het winnende verhaal van de schrijfwedstrijd “Nostalgie in woord en beeld” van FOK! en de NCRV.

Met trillende hand leg ik de ansichtkaart op de salontafel, met het adres naar boven. Mijn ademhaling versnelt en ik voel mijn hart bonken in mijn keel. Met mijn mouw veeg ik het zweet van mijn voorhoofd. De traan die mijn oogkas verlaat, rolt over mijn wang naar beneden, om via mijn kin op mijn geruite overhemd te vallen. Zelfs na ruim 43 jaar valt de herinnering aan de negen jaren met Sara me zwaar. Van alle mensen die uit mijn leven zijn verdwenen, mis ik haar het meest.

Lees meer

De wanhoop der eenzaamheid

Al babbelend gaat ze naast me zitten, haar aandacht onafgebroken op haar vriendinnen gericht, die de stoelen aan de andere kant van het gangpad innemen. Ik noem haar Romy, dat doen haar vriendinnen immers ook. Romy is al bijna een jaar samen met een jongen die volgens mij Bas heet. Haar vriendin die ik gemakshalve maar Eva noem, vindt dat aanleiding om twee andere mensen in het gesprek te betrekken.
“Victor en Renske hebben al bijna drie jaar met elkaar!”
“Drie jaar, dat is vet lang man!”, reageert Romy, “Dat hou ik nooit vol!”
“Maar als je het leuk hebt samen, dan maak je het toch niet uit?”
Vanuit mijn ooghoek zie ik Romy knikken. “Dat is waar.”
“Maar je hebt dus al bijna een jaar verkering,” bracht de wat stillere tweede vriendin, die vanaf nu Hilde heet, uit, “dan ga je al bijna van hem houden!”

Lees meer

De Vergulde Kater

De Vergulde Kater is gelegen in een klein dorp niet ver van Amsterdam, aan de Hoofdweg, recht tegenover een aanlegsteiger in de Amstel. Hoewel de omgeving van het café in de loop der jaren aan hevige veranderingen onderhevig is geweest, heeft De Vergulde Kater nog precies die uitstraling die het veertig jaar geleden ook al had. Sinds hij het bedrijf achtentwintig jaar geleden overnam van zijn vader, heeft Hans er immers weinig tot niets aan veranderd.

Lees meer

Heilige oorlog van de deurprofeten

In de schemering van de gloeilamp aan het plafond ziet Jan hoe de inspecteur plaats neemt op de stoel tegenover hem. Hij legt zijn benen gekruist op het vierkante tafeltje en drukt met zijn gewicht de houten stoel naar achteren. Uit de zak van zijn colbert pakt hij een pakje van Nelle. Terwijl hij de tabak tussen een vloeitje rolt, kijkt hij Jan aan. ‘Zo, daar zitten we dan.’ Jan zwijgt. De inspecteur pakt een aansteker en houdt de vlam bij de shag in zijn mond.

Lees meer

De mythe van kaloculos (Het Delphi-dilemma)

Tevreden kijkt de rapsode vanaf zijn podium op het marktplein naar de menigte. Een groot publiek, zo ziet hij het graag. Hij neemt een slok uit de wijnbeker en schraapt zijn keel. ‘Beste inwoners van Delphi. Ik wil u mijn dankbaarheid tonen voor uw gastvrije ontvangst. Ik ben slechts een eenvoudige rapsode. Ik heb misschien niet veel geld om u terug te betalen, maar ik heb wel een heel speciaal verhaal voor u. Mijn grootvader heeft het mij verteld. Het is een verhaal over een donkere tijd in uw geschiedenis. Maar tegelijkertijd een verhaal over een moedige jongeman, wiens heldendaden uw stad van de ondergang hebben gered.’ Terwijl hij de laatste slok uit de wijnbeker drinkt, merkt de verhalenverteller tot zijn genoegen dat hij de volledige aandacht van het publiek heeft.

Lees meer