Verhalen

Toen ze uit haar raam naar de schemering keek, zag ze de bui al hangen. Letterlijk in dit geval, want nog geen half uur nadat het duister ook haar huis volledig had opgeslokt, barstte het los. Wat ze het ergste vreesde werd bewaarheid. Lichtflitsen sneden als messen door de duisternis, en ook het gedonder liet niet lang op zich wachten.

Ella vond het maar niks, onweer, en al helemaal niet nu ze alleen thuis was. Diep weggedoken in een hoekje van de bank, een kussen stevig tegen haar borst geklemd, probeerde ze haar gedachten te verzetten en de ellende buiten te vergeten. Stilletjes wenste ze dat er iemand bij haar was om haar op haar gemak te stellen. Hoe meer ze hoopte dat er iemand was, hoe nadrukkelijker ze de leegte om zich heen voelde.

Lees meer

Het was een prachtige ochtend in mei toen ik, slechts gekleed in mijn boxershort en slippers, het terras betrad dat uitzicht gaf over het water. Het reflecterende licht van de zon, die achter het huis zijn plek aan de hemel had ingenomen, danste kalm op de rustig deinende golfjes van het meer dat zich naar het westen uitstrekte tussen de bergen. Rustig wandelde ik naar de kleine aanlegsteiger die aan het terras grenst en nam de omgeving eens goed in me op. Bij daglicht zag ik pas hoe imponerend de omgeving daadwerkelijk was. Het prachtige uitzicht waar ik van genoot toen ik de kleine aanlegsteiger die door een smal grindpad met het terras verbonden was betrad, was de avond daarvoor, de avond waarop ik arriveerde bij het idyllisch gelegen huisje aan het Meer van Genève, door mij onopgemerkt gebleven.

Lees meer

Toen ik even na half zeven in de ochtend de gordijnen van mijn slaapkamer opende aanschouwde ik al de tekenen dat het een mooie dag zou worden. In het opkomende daglicht lag de wolkenloze hemel als een steeds lichter wordende deken over de wereld en leken de nog zichtbare sterren langzaam te doven. Inwendig genoot ik van dit uitzicht over de stad dat mijn kamer op de achtste verdieping van het flatgebouw mij bood. Als ik mijn hoofd iets naar rechts draaide vervaagde het stadsgezicht en doemden de Noord-Hollandse duinen op. En zoals wel vaker gebeurt, oefenden de duinen een bijna onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij uit.

Lees meer

“Net toen ik dacht dat het eindelijk eens beter ging met me en dat ik het verdriet uit het verleden was kwijtgeraakt, vertelde mijn onderbewustzijn mij echter het tegenovergestelde. Ik heb gedroomd. Nu doe ik dat wel vaker, maar dit keer was het anders. Ik had een droom over de toekomst die ik zo vrees, en ben bang dat ik nooit uit die boze droom zal ontwaken. Ik kan me deze droom dan ook nog tot in detail herinneren. Als ik mijn ogen sluit, dan verandert de binnenkant van mijn oogleden in een filmscherm en speelt de bioscoop van mijn gedachten die ondermaatse B-film opnieuw af. Het is alsof ik mezelf probeer te waarschuwen voor mijn toekomst. Alsof ik mezelf wil behoeden voor wat komen kan, omdat ik nu nog een andere weg in kan slaan met mijn leven. Ik had echt nooit gedacht dat ik zo ondersteboven zou kunnen zijn van een droom.

Lees meer

Lieve Lein,

Allereerst wil ik je mijn oprechte excuses aanbieden. Ik had immers beloofd dat ik een week geleden langs zou komen, en ik ben er nog steeds niet. Ik hoop niet dat je lang op me hebt gewacht bij het vliegveld van New York. Dat zou ik namelijk vreselijk vinden. Maar geloof me als ik zeg dat ik er wel was, alleen is er iets een beetje fout gegaan. Ik zal proberen om een kort verhaal lang te maken, je was altijd al dol op verhaaltjes, nietwaar? Maar even serieus, lieverd, ik heb je nodig, meer dan ooit.

Ik heb nog geprobeerd je te bellen, maar ik kreeg een jong knulletje aan de telefoon. Was dat Thomas? Ik geloof wel dat hij die naam noemde. En eigenlijk is het wel ironisch. Door hem zit ik nu hier, en niet bij jou. Niet dat ik hem de schuld wil geven of zo, maar indirect is hij wel de reden.

Lees meer

Daar stond ze dan op haar balkon, in haar gele T-shirt en met haar blonde lokken hangend over haar schouders. Hoewel ik haar amper ken en haar vele jaren niet actief heb aangesproken, was ik er zeker van dat haar ogen iedere beweging die ik maakte volgden. Het was net alsof een geest uit het verleden haar gemiste toekomst weemoedig gadesloeg. Een weemoed die zich overigens ook in mij nestelde. Het meest bittere aan de hele situatie was wel dat deze geest uit het verleden met haar verschijning oude wonden bij me heeft heropend. De wonden van een gebroken hart.

Lees meer