Hoe ik de Grote Stroomstoring van 2015 overleefde

Er komt een tijd dat mensen gaan vragen waar je was tijdens de Grote Stroomstoring van 2015, toen Noord-Holland werd teruggeworpen in de tijd en men moest overleven zonder elektriciteit. Als antwoord op die vraag, zal ik zeggen dat ik midden in het rampgebied zat, vol spanning, wat van het elektriciteitsnetwerk niet kan worden gezegd.

Om geen details over die zwarte dag te vergeten, deel ik mijn ervaringen graag alvast via deze blogtekst. Zodat iedereen die in hetzelfde schuitje komt te zitten, er moed uit kan putten in donkere tijden… O wacht, misschien moet ik er een boek over schrijven, dat bij iedereen in de kast staat, zodat ze geen elektriciteit nodig hebben om het te kunnen lezen. Dan moet het natuurlijk wel een pakkende titel hebben, bijvoorbeeld:

• De Donkere Kamers Van TenneT;
• 1684;
• Honderd Minuten Geen Internet (voor een horrorverhaal, uiteraard);
• 27-03-2015;
• Transformatorhuis Vijf;
• De Gekaarsde Lat;
• De Donkerspelen;
• De Slinger Van Het Aggregaat;
• Alles was verlicht.

Maar goed, het licht ging hier dus uit, net als in een hele wijde omtrek. Het gebeurde een paar minuten nadat ik de stekker van de oplader van mijn tablet in het stopcontact had gestopt. Die accu was zo leeg, dat meteen de stroom in de provincie uitviel.

Het eerste wat ik deed toen alles uitviel, was de meterkast openen om te zien of er geen zekering uit lag. Vervolgens wilde ik naar de buren lopen om te vragen of zij ook geen stroom hadden, maar de donkere supermarkt aan de overkant van de straat, verraadde al dat ik waarschijnlijk niet de enige was. Mijn mobiele telefoon had ook geen bereik meer om anderen te bellen om te vragen of  zij er ook last van hadden, dus even vreesde ik volledig te zijn afgesloten van de buitenwereld. Nou ja, tenzij ik naar buiten zou lopen natuurlijk.

De dag dat de stroom uitviel (ook een optie als boektitel overigens) werkte ik vanuit huis, maar dat lukte niet erg zonder energie. Nou ja, ik had een tijdelijk alternatief, maar daarover later meer. De eerstvolgende minuten ontdekte ik namelijk eerst wat allemaal niet meer kon, althans niet op de normale manier.

De waterkoker werkte niet, dus op die manier theezetten, was geen optie. Gelukkig had ik nog wel gas en een pan om water in te koken (schrijf je mee, toekomstige lotgenoot?). Dat scheelde weer een kampvuur maken in de woonkamer en een stellage bouwen om een pan boven het vuur te hangen.

Aangezien ik thuis weinig kon doen, vatte ik het plan om dan maar mijn boodschappen te gaan halen. Totdat ik me realiseerde dat de supermarkt, die dus ook donker was, waarschijnlijk ook niet meer functioneerde zonder stroom. Met de auto naar kantoor gaan, waar nog wel stroom was, leek me ook niet handig met verkeerslichten die het niet deden en de bijbehorende chaos op kruispunten. En zo lang kon die storing toch niet duren?

Ondertussen kreeg ik een bericht via Whatsapp binnen op mijn telefoon. Het was een reactie van een collega die ik op die manier had geprobeerd te bereiken om te melden dat ik even geen energie meer had om door te werken. Hoewel ik niet meer kon bellen, had ik dus nog wel een, zij het instabiele, verbinding met mobiel internet. Handig om via Twitter te ontdekken dat ik echt niet de enige was die zonder stroom zat, maar niet om thuis te werken. Wat zou het toch handig zijn als mijn computer niet afhankelijk zou zijn van het elektriciteitsnetwerk. Inderdaad, zoals mijn laptop, waarvan de accu nog voor zo’n 2 tot 2,5 uur stroom bevatte.

Die laptop, gekoppeld aan mijn mobiele internet, was mijn levenslijn, mijn redding, mijn sos-baken, het licht in de duisternis en aan het eind van de tunnel, maar vooral een handvat om deze tekst een extra dramatische lading te geven.

Nu zijn er natuurlijk altijd wel dingen die je kunt doen zonder elektriciteit. Bij kaarslicht een boek lezen, de afwas doen, de was opvouwen, bij daglicht een boek lezen, ramen lappen, sokken stoppen, nog een boek lezen, een boswandeling maken of een boek schrijven met pen en papier. Maar wat die energieloze uren me vooral hebben doen beseffen, is hoe afhankelijk we zijn van elektriciteit. Voor bijna alles wat we doen, hebben we elektriciteit nodig. En wat als het een keer nog fouter gaat dan afgelopen vrijdag? Dan zou overleven zomaar echt een probleem kunnen worden voor sommige mensen, door onze afhankelijkheid van stroom in het dagelijks leven.

Met nog 10 minuten te gaan tot de laptopaccu leeg zou zijn, maakte ik al plannen om naar het dak van de flat te gaan en te wachten op de hulpgoederen van het Rode Kruis, of de helikopters van de Verenigde Naties die naar overlevenden van de ramp zochten. Maar toen zag ik ineens het licht. Letterlijk, want de stroom ging weer aan.  Er hoefde geen noodtoestand te worden afgekondigd, behalve bij de NS dan, die nog de hele dag de gevolgen van de stroomstoring ondervonden.

De opluchting was groot. Ik was een overlevende van de Grote Stroomstoring van 2015. De energie die ik 2,5 uur lang had gestoken in het overleven, was niet voor niets geweest. En bovenal heeft die ervaring me inspiratie gegeven om er een blog over te schrijven.