7 juli 2007
Voorzichtig drukt hij een kus op haar lippen, voordat hij op zijn knieën naast haar gaat zitten. Met zijn hand strijkt hij door haar blonde lokken. Hij bekijkt haar nog eens goed in het maanlicht. Ze ademt rustig, met haar ogen gesloten. Voorzichtig steekt hij zijn hand onder haar rokje. Haar slipje bedekt alweer de plek waar hij een minuut of tien geleden zijn hoogtepunt beleefde. Hij fatsoeneert haar rokje en wrijft nog een keer met zijn hand over haar jonge borsten, waarvan hij de harde tepels door de stof van haar T-shirt voelt prikken. Ze kreunt in haar slaap en hij trekt zijn hand terug. Het is genoeg geweest.
Hij richt zijn blik op de nachtlucht en ziet de sterren van Hercules fonkelen. Het was een van de drie sterrenbeelden waarover hij haar vertelde, zonder dat ze naar hem luisterde. Toen hij over de vaag zichtbare Dolfijn wilde beginnen, drukte ze haar lippen op de zijne en trok hem op haar.
Hij sluit zijn ogen en denkt glimlachend aan het moment waarop ze begerig haar hemelpoort voor hem opende.
Hij staat op en klopt het zand van zijn kleren. Hij tast in zijn broekzakken of alles er nog in zit. Hij voelt zijn sleutels en portemonnee en rolt het flesje in zijn zak tussen zijn vingers.
Nog een keer omkijkend, loopt hij weg. Hij weet dat hij haar niet wakker kan maken. En om de herinnering aan hun nachtelijke avontuur niet te verpesten, is het beter dat hij vertrekt.
Voldaan draait hij zich om en loopt richting de boulevard. Ze is het geld meer dan waard.
5 augustus 2007
Gillend schiet Julia overeind in bed. Ze kijkt schichtig om zich heen, terwijl ze probeert haar ademhaling onder controle te krijgen. Ze gaat op de rand van haar bed zitten, terwijl ze de lamp op haar nachtkastje aandoet.
Ze ademt een paar keer diep in en uit en staart naar haar bureau, waar haar agenda met bloemetjeskaft ligt. Ze ziet hoe de bladzijden omslaan. Als het stopt, ziet ze bloemen omhoog komen vanaf de pagina’s. De bloemen worden gevolgd door doornige struiken, die hun takken langs de muur uitvouwen. Haar kamer verandert langzaam in een oerwoud. Ze wrijft in haar ogen, veert op en loopt naar haar bureau. Als ze om zich heen kijkt is alle flora weer verdwenen. De agenda ligt gesloten voor haar.
Ze steunt met haar handen op het bureau en schudt haar hoofd. Ze richt haar hoofd op en kijkt naar haar computermonitor. In het midden ziet ze een witte stip. De stip draait rond en met iedere omwenteling neemt hij in omvang toe. Julia begint de vorm te herkennen. De witte vlek op de monitor verandert in een konijn dat haar snuffelend aankijkt. Ze wendt haar blik van de computer, die uit staat, terug naar de monitor. Er zijn nu twee konijnen zichtbaar. Eentje springt uit de monitor en zweeft voor haar hoofd. Zijn breedte verdubbeld en er komt een derde konijn bij. De pluizenbollen kijken haar aan en beginnen te grommen, en openen hun bek. Julia ontwaart een gebit met vlijmscherpe tanden, als van een rottweiler. Ze doet een stap achteruit en sluit hoofdschuddend haar ogen. Het gegrom stopt en als ze voorzichtig een ooglid optrekt, is de vertrouwde aanblik van haar kamer weer terug.
Ze loopt hijgend terug naar haar bed. Haar hart bonkt in haar keel.
Een vloek rolt over haar lippen, als ze de donkere vlek op haar laken ziet. Voorzichtig brengt ze haar hand naar haar slipje en voelt dat deze vochtig is. Voor de zoveelste keer in korte tijd heeft ze in bed geplast.
6 augustus 2007
Julia krijgt het gevoel dat ze de enige patiënt in het dorp is, met alle lege stoelen in de wachtkamer. In werkelijkheid zijn er al tientallen mensen voor haar de spreekkamer van dokter Ricksen in- en uitgelopen vandaag. Ze kijkt op de grote, zilvergrijsomrande klok aan de muur tegenover haar. Vier minuten voor vijf. Elf minuten geleden moest ze er al zijn, maar de dokter laat op zich wachten.
Haar maag knort. De zenuwen overheersten haar dag en aan eten heeft ze amper gedacht. De lunch die Timo voor haar had gemaakt, liet ze grotendeels staan. Bezorgd keek hij haar aan toen ze haar bord afruimde en het liefst was hij met haar meegegaan. Julia gaf haar broer een kus op zijn voorhoofd. De ware reden van haar doktersbezoek heeft ze hem niet verteld. Hij zou zich te veel zorgen gaan maken en hun moeder zou de korte vakantie met haar zus onderbreken.
De klok wijst één minuut over vijf aan. Julia zucht. Ze hoort een van de telefonistes met tegenzin een late beller te woord staan. “Nee, mevrouw. Vanmiddag heeft de dokter geen plek meer voor u. Morgenochtend om tien over tien kunt u bij hem terecht… nee, echt niet. Als u vanochtend meteen had gebeld… ja hoor, u ook een fijne middag.”
De hoorn wordt op het toestel gesmeten. “Ouwe zeikdoos!”
“Mejuffrouw Den Ouden?”
Tegenover de balie waar de telefonistes zich klaarmaken om huiswaarts te gaan, staat de dokter voor zijn kamer op haar te wachten. Een gezicht vol rimpels lacht haar vriendelijk toe vanonder een grijze haardeken. Zijn hand schudt de hare.
Julia loopt zijn kamer in en neemt plaats op de stoel met zwarte zitting bij het raam. De dokter zit aan de andere kant van zijn bureau en kijkt op zijn monitor naar haar dossier.
“Dat is alweer een tijdje geleden dat ik u hier heb gezien. En wat kan ik voor u doen vandaag?” Zolang ze zich kan heugen, spreekt de arts haar al met ‘u’ aan, ook al is ze pas 15 jaar oud.
“Ik… ik heb nachtmerries en ik… nou ja… ik zie dingen die er niet kunnen zijn.”
“En waar gaan die nachtmerries dan over?”
“Van alles. En vannacht werd ik wakker en zag ik…” Julia zucht.
“Wat zag je toen je wakker werd?”
“Vliegende konijnen.”
De dokter kijkt haar indringend aan. Zijn ellebogen rusten op zijn bureau. Zijn wijsvingers heeft hij onttrokken aan de vingerkluwen van zijn in elkaar gevouwen handen en rusten tegen zijn kin.
“En heeft u nog andere klachten?”
Julia staart uit het raam. Buiten loopt een meisje achter een aangelijnde hond aan, die iedere boom die hij tegenkomt besnuffelt. “Ja, maar die vertel ik liever niet.”
“Hm, lastig. Als ik geen compleet beeld heb, kan ik u ook niet helpen.”
Julia staart naar haar voeten. “Ik wil gewoon van die dromen af. Dan gaat de rest ook wel over.”
“Nogmaals, mejuffrouw Den Ouden, ik kan u pas helpen als ik alle symptomen ken.”
“Ik plas in bed!” Ze bijt op haar onderlip en kijkt weer uit het raam. “En ik ben de laatste dagen vaak misselijk, heb hoofdpijn en ik ben bang.”
“Waarvoor?”
“Dat weet ik niet. Ineens is er angst. Dat iemand me pijn zal doen en dat ik niet veilig ben.”
De dokter kijkt Julia peinzend aan. “Gebruikt u drugs?”
Julia kijkt de arts afkeurend aan. “Nee, drugs zijn voor losers!”
De medicus wendt zijn hoofd af en staart naar zijn computerscherm. “Volgens mijn gegevens gebruikt u ook geen zware medicijnen?”
Julia schudt haar hoofd. De dokter pakt een formulier uit een wit bakje en maakt een aantal hokjes zwart. Nadat hij het formulier in een envelop heeft gestopt, geeft hij hem aan Julia.
“Laten we dan eerst maar eens kijken hoe uw bloed en urine eruitzien. Als u morgenochtend nuchter bloed laat afnemen en straks in dit potje urine opvangt, kunt u eind van de week terugkomen, dan bespreken we de uitslag.”
Als Julia naar buiten loopt, schijnt de zon haar tegemoet. De spanning die haar de hele dag in zijn greep hield, is afgenomen. Opgelucht haalt ze adem, in de veronderstelling dat ze binnenkort weet wat ze mankeert. Op dit moment kan ze echter nog niet overzien welke gevolgen de uitslag zal hebben en hoe ingrijpend haar leven over enkele dagen zal veranderen.
8 augustus 2007
Met een voldane glimlach zet hij zijn laptop uit. Nadat zijn gast tevreden was vertrokken, heeft hij de film nog een keer bekeken. Voor de tweede keer die avond projecteerde het schouwspel zich op zijn netvlies. Hij brengt de vuile glazen naar de keuken en gooit de tissue in de vuilnisbak. Terwijl hij de glazen omspoelt, kijkt hij schichtig op de klok boven de keukendeur. Hij heeft nog vijfentwintig minuten.
In de woonkamer raapt hij de kleren bij elkaar en doet het licht uit. Zachtjes loopt hij de trap op. Haar deur staat op een kier en voorzichtig kijkt hij om de hoek haar kamer in. De deur piept als hij hem verder openduwt. Terwijl hij naar het bed loopt, gooit hij de vuile kleren op de grond.
Hij zucht als hij haar naakte lichaam op de omgewoelde lakens ziet liggen. Haar gezicht is naar hem gekeerd, haar ogen gesloten. Zijn hoofd hangt boven het hare. Met een hand veegt hij de blonde haren naar achteren en hij drukt een kus op haar voorhoofd. Haar slaap is te diep om te reageren op zijn aanwezigheid.
Hij draait haar op haar rug. Het liefst kroop hij nu bovenop en in haar. Maar hij mag haar nachtrust niet verstoren. Hij pakt haar slipje van de grond en schuift het over haar benen naar boven. Als het op zijn plek zit, drukt hij zijn lippen op de stof. Hij tilt haar hoofd op om haar T-shirt er overheen te kunnen trekken. Met geoefende behendigheid steekt hij haar armen door de mouwen. Voordat hij het shirt naar beneden trekt, kust hij haar jonge borsten.
Ze kreunt en draait zich om, nog steeds niet bewust van zijn aanwezigheid. Hij legt het dekbed over haar lichaam en streelt nog een keer door haar haren. Hij opent haar gordijnen en kijkt in het licht van de maan haar kamer rond. Alles ziet er normaal uit, er is geen spoor meer terug te vinden van het wilde halfuur dat zich hier heeft afgespeeld. Hij sluit het gordijn en verlaat de kamer.
Nagenietend van de gedachte aan haar naakte lichaam, loopt hij naar de badkamer en pakt de doos tissues. Hij laat zijn broek zakken en beleeft de climax van zijn avond. Daarna pakt hij zijn laptop en verlaat hij stilletjes haar woning. Niemand weet dat hij hier was, en morgenochtend zal alleen hij nog de herinnering aan deze avond met zich meedragen.
10 augustus 2007
Met betraande ogen en haar armen om haar opgetrokken knieën geslagen, zit Julia op haar bed. De plek waar haar moeders hand haar wang heeft geraakt, gloeit nog na. Na het bezoek aan de dokter, heeft haar moeder geen woord tegen haar gesproken. Julia snift, de woorden van de dokter dreunen nog na in haar hoofd.
“Eens kijken wat het bloed- en urineonderzoek ons leert. Ah, ik mag u feliciteren.”
“Waarmee?”
“Met het wonder in uw buik. U bent zwanger.”
“Huh? Heeft u wel goed gekeken?”
De dokter draaide het formulier haar kant op. “Dat is uw naam toch?”
“Ja, maar…”
“Ik begrijp dat u verrast bent. Weet u ook wie de vader is?”
“Nee, ik… hoe kan dit, dokter?”
“Ik neem aan dat u op school wel bent bijgepraat over de bloemetjes en de bijtjes?”
“Maar ik… ik ben nog maagd!” Julia keek haar arts verbouwereerd aan.
De dokter glimlachte. “Dat lijkt me sterk. De laatste onbevlekte ontvangenis dateert al van een paar duizend jaar geleden.”
Toen ze thuis kwamen, greep haar moeder, die het gesprek bij de dokter gehuld in stilzwijgen volgde, de arm van Julia beet en trok haar naar zich toe.
“Hoe krijg je het voor elkaar! Zwanger! En dan nog liegen ook!”
Julia snikte. “Maar het is waar. Ik heb nog geen seks gehad, echt niet!”
Julia voelt aan haar wang. Ze graaft in haar geheugen, maar vindt geen herinnering die de feiten kan staven. Ze verzet zich tegen de harde werkelijkheid, die voor haar niets meer dan een boze droom kan zijn. Ze staat op en loopt naar de spiegel boven haar bureau. Haar wang is nog rood, al voelt ze de klap al niet meer. En wat ze wel voelt, kan ze niet benoemen.
14 augustus 2007
“Een maand ongeveer.” Julia’s lippen herhalen de woorden van de gynaecoloog. De vrucht in haar buik in ongeveer een maand oud. Hoofdschuddend kijkt haar moeder haar aan. Timo heeft zijn ogen neergeslagen en zwijgt.
“Ik wil het niet,” fluistert Julia.
“Je zal wel moeten,” reageert haar moeder streng.
“Ik laat het weghalen.”
“geen sprake van! Ik heb geen moordenares grootgebracht.”
“Maar ik… ik wil nog geen kind.”
“Dat had je tegen die knul moeten zeggen met wie je… Wie was het eigenlijk?”
“Niemand. Ik…”
“Lieg niet, Julia! Ik wil weten met wie je hebt liggen…”
“Ik weet het niet en ik wil dit rotkind ook helemaal niet!” Tranen rollen over Julia’s wangen.
“Dat is dan jammer voor je, meisje. Abortus is geen optie, dat mag gewoon niet. Je bent zelf zo stom geweest en dan moet je ook de gevolgen maar ondervinden. Je kind kan er niets aan doen.”
“Ik verdomme ook niet!”
“Julia, hou eens op met die onzin. Ik wil nu die naam hebben, of anders…”
Timo springt op uit zijn stoel. “Doe even normaal, ma! Wat als ze het echt niet weet? Heb je de krant gelezen vorige week? Wat als die serieverkrachter…”
“Dat zou ze zich ook nog wel herinneren, Timo.”
“Niet per se. Misschien heeft ze onbewust die ervaring weggestopt of was ze gedrogeerd…”
Hun moeder schudt haar hoofd. “Onzin. Het is lief dat je het voor je zusje opneemt, maar ik geloof niets van jouw uitleg. Ze is zelf verantw…”
“Mijn god! Het gaat hier om je dochter, ma! Een beetje steun zou je sieren.”
“Hou op!” Huilend staat Julia op van de bank. Ze loopt naar de gang en zonder om te kijken rent ze de trap op naar boven.
“Ze bedoelt het vast niet zo slecht als ze zich uit.”
Julia tilt haar betraande gezicht van haar kussen.
“Waarom gelooft niemand me?”
“Ik geloof je als je zegt dat je je niets herinnert.”
Julia veegt met haar mouw langs haar ogen. “Ik wou dat ik wist hoe dit kan. Maar ik herinner me helemaal niets. Denk je echt dat… dat iemand mij…” Ze kijkt haar broer angstig aan.
“Het kan. Maar ik beloof je een ding. Als dat zo is, dan is degene die jou dit heeft aan gedaan nog lang niet jarig. Want dan krijgt hij met mij te maken.”
Hij slaat zijn arm om de schokkende schouder van zijn snikkende zus. Ze klampt zich aan hem vast en huilt zich in zijn armen in slaap.
18 augustus 2007
Dankbaar pakt Julia het glas aan van Timo. Ze is blij dat ze met hem mee is gegaan, even weg van de ellende, al draagt ze die grotendeels met zich mee. Een hand op haar schouder haalt haar uit haar gedachten.
“Hey wijffie, alles goed?” Julia knikt voorzichtig als ze in het lachende gezicht van Timo’s beste vriend Markus kijkt. Zodra ze de kans krijgt, draait ze haar hoofd weer weg van hem. Ze heeft hem nooit echt gemogen. Zijn manier van doen, zijn grootspraak en zijn niet zo knappe kop staan haar niet aan. Ze zoekt Timo, maar hij is nergens te bekennen. Ze zet haar lege glas op de bar.
“Hey, ik ken jou! Lag jij toen niet bij het strand te krikken?”
Julia kijkt de wildvreemde vrouw naast haar overdonderd aan. “Ik denk het niet.”
“O jawel, je had hetzelfde rokje aan nu. Mijn vriend en ik hebben toen nog zitten toekijken en dit is het gezicht dat mij toen aankeek. En Claire vergeet nooit een gezicht.”
“Je vergist je, ik was dat niet.”
“Was die knul met zijn groene blouse zo slecht? Groot gelijk hoor, slechte seks moet je zo snel mogelijk vergeten.”
“Ik weet niet wie u bent, maar u heeft nu toch echt de verkeerde voor u.”
Julia loopt weg. De muziek stopt en de DJ vraagt of het publiek zich nog vermaakt. Dan start hij een nieuwe plaat en de beats dreunen uit de speakers. Met een licht gevoel in haar hoofd, springt Julia met de rest van de mensen mee op de muziek. Haar hoofd bonkt en wankelend zoekt ze steun bij een pilaar.
“Gaat het?”
Julia knikt naar Markus, die naast haar staat. Met zijn wijsvinger tilt hij haar kin omhoog. Hij kijkt haar aan en drukt zijn lippen op de hare. Ze verzet zich niet en slaat haar armen om zijn nek. Een tinteling trekt vanuit haar tenen door haar lichaam. Ze voelt zijn hand over haar dijbeen glijden en sluit haar ogen. Hij trekt zijn lippen terug en glimlacht. “Kom mee.”
Terwijl de wereld om haar heen langzaam naar de achtergrond verdwijnt, loopt ze achter Markus aan. Hij opent de deur van het herentoilet, kijkt naar binnen en trekt haar mee een toilethokje in. Hij sluit de deur en draait hem op slot.
Julia voelt zijn lippen weer op haar mond. Zijn hand verdwijnt onder haar rokje en ze voelt hoe hij haar slipje naar beneden schuift. Diep van binnen wil ze niet, maar lust tempert haar verzet.
Hij maakt zich weer los van haar en ze ziet hoe hij zijn broek naar beneden trekt. Hij pakt haar handen en legt die op zijn boxershort. Ze trekt hem naar beneden. De condoomverpakking in zijn handen scheurt hij open en hij gebaart dat ze zich om moet draaien.
Gewillig gaat ze met haar rug naar hem toe staan. De tinteling in haar lichaam wordt heviger, haar ademhaling zwaarder.
Hij duwt haar naar beneden, zodat ze gebukt voor hem staat. Zijn handen drukken haar benen uit elkaar. Ze hoort hem hijgen. “Zo schatje, daar gaan we.”
Zuchtend draait ze haar hoofd om. “Nee, niet doen, ik…” Haar spieren verslappen en het wordt zwart voor haar ogen. Ze voelt de harde grond van het toilet, voordat ze het bewustzijn verliest.
Ze merkt niet meer dat Markus vloekend zijn broek omhoog trekt en de deur van het toilet opent. Hij wil weglopen, maar botst op Timo, die geschrokken naar zijn halfnaakte zus op de grond kijkt.
“Verdomme Markus! Wat heb je in godsnaam gedaan?”
19 augustus 2007
Het is nog vroeg, als Julia haar ogen opent. Ze staart naar een wit plafond, dat ze niet kan thuisbrengen. Haar hoofd bonkt.
“Liefje, hoe voel je je?”
Julia draait haar hoofd en kijkt naar haar moeder. “Hoofdpijn.”
Haar moeder strijkt met haar hand door Julia’s haar. “Ik ben zo terug.”
Julia kijkt haar moeder na, die door de deur een gang in loopt. Aan de andere kant van de kamer ziet Julia drie bedden staan. Eén ervan wordt in beslag genomen door een vrouw die een doktersroman zit te lezen, zonder acht te slaan op haar omgeving. Naast zich ziet Julia een leeg bed en een gordijn dat de ruimte daarachter afschermt. Aan de andere kant schijnt de zon door het raam naar binnen. Ze knijpt haar ogen dicht als ze in het felle licht kijkt.
“Mevrouw Den Ouden?”
Een man in witte jas loopt samen met haar moeder naar haar toe.
“Hoe voelt u zich?”
“Ik heb hoofdpijn en dorst.”
“U heeft ons wel laten schrikken gisterenavond. Weet u nog wat er gebeurd is?”
“Ik… ik was in de disco en ik voelde me niet lekker. Ik hoorde Markus praten tegen me en daarna werd ik hier wakker.”
“Timo heeft je gevonden in het toilet. Markus…” Haar moeder veegt met haar arm langs haar ogen. “Wat heeft hij gedaan?” vraagt Julia.
“We hebben geluk gehad, mevrouw Den Ouden. Nadat u bent binnengebracht, hebben we een bloedtest laten uitvoeren. Daarin vonden we een gevaarlijk hoge concentratie GHB. Bent u bekend met die drugs?”
Julia schudt haar hoofd. “Ik heb er wel eens van gehoord, maar ik gebruik het niet. Echt niet.”
“Haar moeder drukt een kus op haar voorhoofd. “Dat weten we, lieverd. Iemand heeft het in je drinken gegooid, denkt Timo.”
“Wie dan?”
“Waarschijnlijk Markus, maar hij ontkent.”
Julia zwijgt.
“En nu, dokter?”
“Over een half uur kom ik bij u terug voor een paar kleine onderzoekjes, en als daar niets zorgwekkends uitkomt, dan mag u wat mij betreft naar huis.”
De dokter schudt haar hand en verlaat de kamer. Julia kijkt haar moeder vragend aan.
“En wat gebeurt er nu verder met me?”
“Hoe bedoel je, lieverd?”
“Ik wil niet zwanger zijn.”
21 augustus 2007 (1)
In kleermakerszit zit Julia op de bank. Door het raam ziet ze de agenten in hun auto stappen en haar moeder wegfietsen naar haar werk.
“Gaat het?” Timo staat in de deuropening. “Ze gaan nu naar Markus toe.”
Julia zucht. “Zou hij ook… ik bedoel… heeft hij dit vaker….”
Timo haalt zijn schouders op. “Ik weet niet..”
“Ik heb nagedacht, Timo. In de disco zei iemand tegen me dat ze me herkende.”
“Waarvan?”
“Ze had me in het duin gezien met een jongen. Maar ik weet van niets.”
Timo kijkt haar geschrokken aan. “Zei ze ook hoe hij eruit zag?”
“Hij droeg een groene blouse. Ik herinner me dat ik wakker werd in het duin, maar niet hoe ik daar kwam. En voordat ik ontwaakte, voelde ik handen op mijn borsten en iemand kuste me. Maar toen ik mijn ogen open deed, was ik helemaal alleen.”
Timo haalt diep adem. “Mam vroeg of ik wat boodschappen wilde halen voordat ik terugga naar mijn eigen flat. Red je het even alleen?”
Julia knikt. Timo drukt een kus op haar voorhoofd. Hij zwaait als hij buiten loopt.
Als Julia met een glas water terugkomt uit de keuken, pakt ze Timo’s laptop van tafel. Zodra Windows is opgestart, verschijnt er een MSN-bericht in beeld. Julia’s mond valt open als ze de inhoud leest. Ze drukt het bericht weg. Een nerveus gevoel trekt door haar lichaam. Het zal toch niet echt…
Haar blik valt op Timo’s bureaublad, waarop een map met haar naam prijkt. Met trillende hand opent ze de map. Nog onwetend van wat ze te zien zal krijgen, kijkt ze in de map ‘video’. Ze dubbelklikt op het meest recente bestand, genaamd “08-08-2007.avi”. Als het filmpje op het beeld verschijnt, ziet ze eerst het hoofd van Timo, die de kijkers toespreekt:”Ik presenteer u: Jolijt met Julia deel 11.” Het beeld verspringt. Ze ziet zichzelf in haar eigen slaapkamer, met een jongen die ze niet kent. Hij heeft alleen nog een onderbroek aan en kust haar naakte borsten, terwijl ze op bed ligt. Ze ziet hoe hij zijn onderbroek uitdoet en naast haar gaat liggen. Vol walging klikt ze de film weg.
“Julia, wat doe je met mijn laptop?”
Julia schrikt op als ze Timo’s stem hoort. Zwijgend kijkt ze hem aan. Ze bijt op haar onderlip en vecht tegen de tranen. “Klootzak! Jij, jij… jij wist. Jij wist gewoon wat er…” Huilend staat Julia op en loopt naar de keuken. Timo volgt haar.
“Luister, het is niet wat je denkt, laat het me uitleggen.”
Met een mes in haar handen, draait ze zich om.
“Wat dacht je wel niet?” Dreigend met het mes stapt ze op haar broer af.
“Het liep uit de hand. Ik… je bent zo’n mooie meid. En jongens wilden graag met je… en ze hadden er geld voor over…. dus zorgde ik…”
Met moeite weet hij een uithaal van het mes te ontwijken.
“Geef me dat mes, Julia. Straks raakt een van ons nog gewond.”
Julia haalt uit, het mes scheert langs zijn arm, waar bloed aan de oppervlakte komt.
“Au! Julia, leg dat mes weg.”
“Hoe vaak heb je m..mij.. verhu… dit gedaan?”
“Julia, ik bloed, geef me een theedoek of zo.”
“Hoe vaak?”
Timo stapt achteruit als ze het mes naar voren steekt. Hij haalt diep adem. “Elf keer,” antwoordt hij. “En wie is de vader? Gebruikten ze verdomme geen… c… cond… ooms?”
“Tuurlijk wel, Dat was de afspraak. En die leverden ze bij mij in, zodat ik ze kon controleren op lekken. En geloof me, het is elke keer goed gegaan. Op één keer na dan.”
“Godverdomme, lul! Je weet dus wel wie… Zeg me wie het is!”
Timo heft zijn handen omhoog. Tranen rollen over zijn wangen. “Die avond in het duin. Dat was ik. Je afspraak kwam niet opdagen, ik wilde je naar huis brengen en toen gebeurde het. Ik had geen condoom bij me en… mijn god, ik heb daar zo’n spijt van!”
Julia schudt haar hoofd en kokhalst. Ze weet nog net de gootsteen te bereiken voordat ze haar maaginhoud eruit gooit. Ze richt zich op en kijkt haar broer dreigend aan. Ze pakt het mes steviger vast en stapt op Timo af.
“Je hebt me gebruikt… misbruikt! En nu, nu ben ik… dit kind mag niet leven, dat mag niet.”
Timo ziet hoe ze het mes met twee handen omhoog heft, het lemmet naar beneden gericht.
“Julia, niet doen, alsjeblieft. Ik doe alles… alles voor je, maar doe d… dit n..n…niet!”
Julia schudt haar hoofd. “Je hebt al genoeg gedaan.”
Haar handen trillen terwijl ze het mes langzaam naar beneden brengt. Ze zet het mes tegen haar buik en haalt diep adem. Ze heft het omhoog, haar ademhaling versnelt. Timo kijkt radeloos toe hoe ze het mes met gestrekte armen op en neer beweegt. Dan heft ze het omhoog en duw het met alle kracht die ze nog heeft door de lucht naar beneden.
Net op tijd weet Timo haar polsen vast te pakken. Het mes glijdt uit Julia’s handen. Hij schopt het weg en laat haar los. Julia laat zich op de grond zakken. Met opgetrokken knieën, haar armen er omheen geslagen, kijkt ze voor zich uit.
“Je was mijn broer. Ik…verdomme! Je hebt me verraden. Broers beschermen hun zusjes, ze doen ze geen pijn.”Ze staat op en loopt naar Timo toe. Met gebalde vuisten slaat ze tegen zijn borstkas.
“Jij bent mijn broer niet meer.” Huilend rent ze de trap op, Timo verslagen achterlatend.
21 augustus 2007 (2)
Met zijn laptop onder zijn arm, staat hij voor de deur. Hij voelt aan zijn arm, waar een flinke snee schuilgaat onder het verband. Hij schudt zijn hoofd als hij terugdenkt aan de mooie momenten die hij met haar beleefd heeft. De momenten die nooit meer terug zullen komen.
Hij begrijpt zelf niet hoe het zo ver heeft kunnen komen. Toen Markus in maart het aanbod deed, had hij moeten weigeren. Toen hij hoorde dat ze nachtmerries had, had hij moeten stoppen. De GHB sloopte haar. En waarom? Voor zijn gewin. Het was stom van hem om het bewijs zo open en bloot op zijn laptop te laten staan, maar hij kan alleen zichzelf verwijten dat alles kapot is.
Diep ademhalend loopt hij door de schuifdeuren naar binnen. Vanachter een bureau kijkt een vrouw hem aan.
“Goedemiddag, wat kan ik voor u doen?”
Timo legt zijn laptop op het bureau en steekt zijn handen naar voren.
“Ik… ik heb iets ergs gedaan. En… ik kom… mezelf aan… aangeven.”
29 augustus 2007
Roerloos staart Julia uit het raam. Ze kijkt uit over een bos. In de verte steken torenflats uit het groen omhoog. Piepend gaat de deur achter haar open. Voetstappen echoën haar tegemoet.
“Lieverd? Hoe voel je je vandaag?”
Julia reageert niet en blijft roerloos voor zich uitstaren.
“Ze zwijgt nog steeds,” hoort ze in de verte een andere vrouwenstem zeggen, “voorlopig is het beter als ze hier blijft.”
“En is ze al..”
“Ja. Het leek ons echt beter om de zwangerschap af te breken. Voor haar en voor het kind.”
“Ik begrijp het. Soms dan moeten dat soort dingen,” snikt haar moeder.
“Ik laat u even alleen met haar. Roept u maar als u iets nodig heeft.”
Haar moeder legt haar handen op haar schouders, maar Julia voelt het amper.
“Lieverd, ik… het spijt me dat ik het niet doorhad. Ze hebben al die jongen opgepakt, Timo…”
Bij het horen van die naam, draait Julia met een ruk haar hoofd om. Haar handen trillen en haar ademhaling wordt onrustiger.
“Rustig maar, schat. Hij zit veilig in de… gev… gevangenis.” Ze haalt diep adem. “Alles komt goed, lieverd, alles komt goed.”
De woorden dringen langzaam tot Julia door. Ze richt haar blik weer op het raam en schudt haar hoofd. Voor haar zal het nooit meer goed zijn.