Terwijl de wind speelt met de bladeren van de struiken staar ik naar de horizon, waar een glinstering een witte streep trekt door het ongebroken blauw van de hemel. Een vliegtuig, ter grootte van een balpen, met een mogelijk exotische bestemming, trekt voorbij. Achter me zingen een paar vogels, terwijl mijn T-shirt lichtjes wordt bewogen door de wind.
Eigenlijk is het best opmerkelijk. Als ik zo in de duinen zit lijkt alles zo vredig. Iedere anonieme, toevallige passant kan me zien zitten, en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Maar schijn bedriegt, al is het maar de vraag wie er meer bedrogen wordt: de voorbijganger of ik zelf. Gedachten schieten door mijn hoofd. Gedachten aan vroeger. Niet zozeer aan hoe het was, maar aan hoe het zou kunnen zijn en hoe ik zou willen dat het was. En hoewel ik diep van binnen weet dat dat soort gedachten een slechte gids zijn, kan ik ze niet stoppen.